Het toeval.

Vanmorgen voerde prof.dr.J.de Visscher ons mee naar de ‘toevallige ontoevalligheid’ in de kunst. Voor de pauze was dit filmpje over Karel Appel uit 1961 de start voor zijn betoog. Na de pauze was dat het schilderij van Jan van Eyck van de huwelijksbelofte van Arnolfini en zijn vrouw uit 1434. De Visscher zag kans, in mooi Vlaams zijn gehoor tot een maximale toegankelijkheid voor beide kunstenaars te brengen. Na afloop keek ik mijn buurvrouw aan ‘heerlijk’ zei ze en dat hebben we toen ook de professor gezegd.

Concert in Epse

Gistermorgen bezochten Janny, Hella, Leuntje en ik het koffieconcert in het kerkje in Epse. Het is verbazend hoe daar, om de zoveel weken, met twee of drie musici concerten van hoge kwaliteit gegeven worden. Daar moet iemand achter zitten die de Nederlandse muziekwereld kent. Ik heb het aan Janny te danken dat ik nu van deze evenementen kan genieten, zij seint me tijdig in voor het volgende concert.
Deze keer waren het de mezzosopraan Noëlle Smeets, Leo van Wijk viool en altviool en de pianist Joop Hasselman met een zeer gevarieerd programma: Händel, Strausz, Mozart, Brahms, Grieg en nog veel meer. Janny sprak na afloop met de pianist die haar voormalige baas was in het ziekenhuis in Almelo. Zelf vertelde ik Leo van Wijk en Noëlle Smeets dat het stuk van Grieg van die ochtend een van de eerste 33 toerenplaten was die Erica en ik vijftig jaar geleden kochten. Altijd is men heel blij met reacties uit het publiek ook nu weer, toen ik nog jong was dorst ik dat niet nu wel gelukkig.

Romeinsegoudkust en Doorwerth.

Gisteren waren Ton, Aaltje en ik te gast in Doorwerth bij Ern en Mijcke. Sinds jaar en dag komen we minstens een keer per jaar bij elkaar, vroeger was dat ook met Erica.
Mijcke weet altijd een cultureel tintje aan zo’n dag te geven en gister was dat een bezoek aan de tentoonstelling in Het Valkhof te Nijmegen over het luxe leven van de superrijke Romeinen 2000 jaar geleden. Het was een heerlijke dag en de tentoonstelling heel mooi en interessant. Venus, een stier als fonteinbeeld en een beautycase waar onze Gooise vrouwen jaloers op zouden zijn en nog veel meer. We werden om vijf uur verzocht weer naar huis te gaan.

In Nijmegen en Joppe.

Een wat ongewone dag vandaag. Vanmorgen naar Nijmegen voor mijn eerste HOVO (hoger onderwijs voor ouderen) “les” over het toeval. Dr. M. Hulswit gaf een inleiding vanuit filosofisch perspectief over het begrip toeval. Vooral het determinisme kreeg veel aandacht, begrijpelijk omdat veel wetenschappers in de geschiedenis het determinisme aanhingen. Daarna als een blok geslapen en toen naar Joppe voor Isabelle. De prinses kreeg veel aandacht van haar onderdanen, vandaag waren dat Marian en ik. Haar moeder en grootmoeder behoren niet tot haar onderdanen, die heeft ze in dienst voor voeden, luiers verschonen enz. Ik mocht de foto’s maken.
Zowel over het begrip toeval als over de prinses zal ik het nog dikwijls op mijn blog hebben. Hulswit begon vanmorgen zijn betoog met een vraag “is het toeval dat u hier bent?”.
Isabelle beëindigde het bezoek van Marian en mij met een heel verhaal (bovenste foto). Het moet een samenvatting geweest zijn van wat wij "volwassenen" tijdens de maaltijd allemaal aan elkaar gekletst hadden.
Bij Hulswit kwamen er drie antwoorden uit de zaal: ja, nee en dat weten we niet. Bij Isabelle hoort ieder zijn eigen gedachten lijkt het. Haar overgrootmoeder, die zij 's middags had bezocht en die uitgesproken gelovig is hoorde duidelijk 'haleluja'! Daarom zal ik de toespraken van de prinses goed blijven beluisteren en u verslag uitbrengen. Klik op de foto's voor een vergroting.

Fotomodel werd wereldkampioene.

Deze week konden schakers hun hart ophalen, ICC (The Internet Chess Club) bracht live op je computer het wereldkampioenschap van de vrouwen en de Final Chess Masters Bilbao 2008.
Het eerste toernooi was in de hoofdstad Naltsjik van Kabardino-Balkarië niet ver van Georgië. Nederland had een negatief reisadvies voor die Russische deelrepubliek gegeven.
De echte favoriete schaaksters waren er gelukkig wel. De ook als fotomodel beroemde Russische Alexandra Kosteniuk won de beslissingsmatch van het Chinese 14 jarige meisje Hou Yifan. Het Chinese meisje werd vorig jaar in ons land al bekend omdat ze toen in het Corus toernooi speelde. Zo kort na de Olympische spelen was het in Naltsjik een beetje Rusland – China.
Alexandra (24 jaar) speelt al langer in de wereldtop. Heel goed voor haar imago dat ze nu ook wereldkampioen werd. Hou Yifan heeft nog tijd genoeg laten we hopen.
In Spanje won Topalov het sterkst bezette toernooi (ratings!) ooit. Topalov kwam daarmee op de eerste plaats van de ratinglijst. Wereldkampioen Anand werd laatste. De 17 jarige Noorse schaker Magnus Carlsen werd tweede en kwam daarmee op de tweede plaats van de wereldranglijst.
Hou Yifan moet misschien toch niet te lang wachten anders is ze te oud. Kunnen alleen de allerjongsten het zware denkwerk en de diepe concentratie nog aan?
De foto’s spreken voor zich.

Paardrijles op De Eenhoorn.

Gisteren mee geweest naar Laura’s derde paardrijles op De Eenhoorn in Zutphen. Van mij krijgt De Eenhoorn een 9 of 10. Veel opgewekte en vrolijke kinderen die voor en na de les opruimen, de paarden verzorgen en schoonmaken. Zeer makke paarden die alleen gewend zijn dat er goed met hen wordt omgegaan. Geen zadel voordat het kind ervaring heeft en ook geen bit voordat het kind de gevoeligheid van een paardenmond kent. Gisteren reed Laura op Lida een oude dame die weet van de hoed en de rand. Dat zie je op de laatste foto waar ze probeert even een stop in te lassen om buiten de bak wat gras te eten, Marly de instructrice komt er al aan en Lida weet het al. De paarden krijgen bij de beginnelingen alleen een longeersingel en een halster aan. Ze moeten allerlei bewegingsoefeningen op het paard doen. Na een halfuur zijn de kinderen moe en mogen limonade en koek gaan halen. Vooral de drakenlimonade is zeer geliefd bij Laura. Marly geeft ook les aan geestelijk gehandicapten daar wordt je altijd weer even stil van als je het ziet, de kinderen vinden dat gewoon, ik nog steeds niet. Hoed af voor Marly.

Musea.

Zaterdag kreeg ik een ‘dagje uit’ van Leuntje. We bezochten in Hattem het Voerman Museum en hadden een heerlijk etentje in De Cannenburgh in Vaassen. Het weer was ideaal om mijn troefkaart uit te spelen. Ik rijd dan en neem de dijk langs de westkant van de IJssel, de gast kan dan vooraf genieten van de ‘Voermanluchten’ en later zien dat de meester het kon. Voor de gezichten op de IJssel gaat het voornamelijk om Voerman senior. Junior was de man van de Verkade albums die ieder van onze generatie kent. De verassing van het museum was voor Leuntje echter niet vader of zoon Voerman maar Jo Koster (1868-1944). Dat deed mij goed want dat ken ik. Ik schreef in december vorig jaar over haar op mijn blog. De Voerman hierboven hebben we zaterdag niet gezien, deze hangt in het Stedelijk Museum Kampen. Het schilderij van Greive bij Vlissingen uit 1860 zag ik gisteren in het CODA op de expositie ‘De ontdekking van Nederland’. Twee zeer verschillende musea die in Hattem en Apeldoorn. De enige overeenkomst die ik kan bedenken is de vergaande vriendelijke service. Gisteren bood een van de baliemedewerksters me rolstoel met begeleiding aan, ik nam alleen de rolstoel.
De kopieën (op klikken voor een vergroting):
Jan Voerman sr. De IJssel bij buiig weer.
Johan Conrad Greive. Bomvrije kazerne te Vlissingen, 1860
Jo Koster. Staphorster meisje op weg naar de maaiers.
N.B. Vanmorgen schreef ik dit blog, maar heb het nu flink gewijzigd. De schilderijen kun je nu in een mooie vergroting zien.

Schaakstad Apeldoorn.

Klik op de foto's voor een vergroting.
Mijn vriend Ruud uit Spanharrenstätte(Dld) at hier vrijdag bij mij voordat hij zich in (Schaakstad)Apeldoorn onderdompelde in de parallelle wereld van de 64 velden. Je ziet hem op de eerste foto de Apeldoornse schaakkrant lezen. Ruud en ik dachten dat hij waarschijnlijk de oudste deelnemer zou zijn. Zelf kon ik niet meedoen in Apeldoorn omdat ik zaterdag een afspraak had.
Dat Apeldoorn dè schaakstad in Nederland is danken we aan Karel van Delft(derde foto links met microfoon). Karel heeft in de laatste decennia onvermoeibaar gewerkt om Apeldoorn te promoten als schaakcentrum. Wij mogen hem heel dankbaar zijn daarvoor en zeker ook voor wat hij voor de jeugd deed en doet.
Aan de andere kant van de leeftijdsschaal van Ruud vinden we Veerle. De kleindochter van Karel krijgt hier les van de Duitse schaker Michael Hoffmann in de strategie van de lopers.

Afrikaanse buffel.

Omstreeks 1950 waarschuwde ik in “De Poel”, een prachtig natuurgebied onder Goes waar nu fabrieken staan, mensen eens dat ze hun hond beter uit een wei met koeien konden halen omdat die koeien aanstalten maakten hun hond in te sluiten. Ze keken me eerst aan of ik gek was maar zagen toen zelf dat ze maar net op tijd waren.
In dit filmpje dat ik op You Tube zag moet je wat vertrouwen hebben in de Afrikaanse buffels. Dit dier kun je beter maar met rust laten, als mens maar ook als leeuw. Blijf tot het eind kijken, het komt echt nog goed!

De inwijkeling.

Petra de Koning schreef het laatste artikel voor de serie “Economie van een dorp” in het NRC Handelsblad en daarmee is deze tekening ook Eliane’s laatste in die reeks. Het gaat deze keer over een van de armste Vlaamse dorpen. Eliane en haar gezin woonden lang in Gent en Erica en ik kwamen graag in die stad en de mensen daar hadden het naar hun zin dachten we. Na Eliane’s tekening begrijp ik waarom de ‘inwijkelingen’ naar de steden trekken en niet naar Geetbets. Arme vrouw daar aan die tafel, ze kreeg van Eliane niet eens de krant. Ik hoop dat er vandaag nog een aardige inwijkeling bij haar langs komt. Er staat al een kopje koffie met croisants voor hem klaar.
Klik op de tekening voor een vergroting.

Laura in Luttelgeest.

Gisteren een dagje uit naar de vlinders in Luttelgeest (in de Noordoostpolder) met Laura en haar ouders.
Sinds april van dit jaar heeft de Orchideeën Hoeve in Luttelgeest een tropische tuin met vlinders. Al op het parkeerterrein bleken we niet de enige bezoekers, gelukkig kwamen de meesten voor de orchideeën en niet voor de vlinders. Konden we “die blauwen” ook fotograferen? Ja maar moeilijk, Laura’s vader maakte ook een mooie foto van de papilio polyxenes. Die blauwe wilde wel stil zitten maar meestal niet met zijn vleugels open en alleen de bovenkant daarvan is blauw, het is de morpho peleides uit Midden Amerika. De vissen waren duidelijk bereid hun portie op te eisen als Laura hen voerde. Uiteindelijk moest Laura haar armen en benen weer uitwaaien na de tropische tuin bij normale Hollandse temperatuur. Klik op de foto's voor een vergroting.

Schaken

Morgenavond weer naar mijn club DSG Pallas. Bij ons heb je gelukkig de grootste kans dat je tegen een jonge schaker moet. Dat gaat zo.

Gezien worden.

Toen ze nog heel jong was zei ik een keer tegen prinses Isabelle “oh wat ben je toch een lekker diertje”. Wij zoogdieren onder elkaar begrijpen dat wel dacht ik en dat was ook zo. Toen ik gisteren deze recente foto van haar moeder ontving zag ik het ineens: dit is honderd procent mens. Dieren dragen geen brillen, dat is een privilege van mensen. Met of zonder bril, ik blijf begaan met dit prinsesje omdat ze zo duidelijk en zo intens moet kijken naar alles om haar heen.En wij verdringen ons om maar door haar gezien te worden. Dat is het lot van haar onderdanen: door haar gezien te willen worden zelfs door haar bril.

Twee uur oud.

In de wei middenin ons dorp aan de Lindelaan. Vanmorgen om 8 uur geboren en om 10 uur maakte ik de foto’s. De oorplaatjes worden onmiddellijk na de geboorte aangebracht. Het kalf heeft er dan nog geen zichtbare pijn door. Een uur later is het oor al harder en duidelijk pijnlijk voor het kalf. Klik op de foto’s voor een vergroting.

De plaatsvervangendeschaamte voorbij

Klik op de fotokopie om hem te lezen. Toen ik dit vrijdagavond las dacht ik dit is een grap van de columnist, dit kan niet waar zijn. Ik riep Eliane en Michiel in Toronto aan: ‘dit kan toch niet waar zijn?’, vanuit Canada heb je misschien een objectievere blik op ons landje.
‘Oh ja, natuurlijk is dit waar’ zei Eliane en ik dacht nog dat ik haar hoorde denken “Willem wees niet zo naïef , het is met die man nog veel erger dan jij denkt”. Sorry lezer, ik kan het zelf niet verdragen wanneer anderen voor mij denken en vergeet dit. Dit waren mijn gedachten, waarschijnlijk gebeurde het volgende in mijn hersenen: “Eliane is niet zo naïef als jij Willem en natuurlijk is het met Balkenende veel erger dan jij denkt!”.
Michiel pakte het anders aan, hij gaf me geen kans er nog stiekem iets bij te denken. “Pa, natuurlijk is dit waar, dit heet cognitieve dissonantie in de psychologie”. Daarna legde hij me uit wat dat is en gaf een duidelijk algemeen voorbeeld. Ik zocht het daarna in de Wikipedia nog eens op en natuurlijk had Michiel gelijk.
Ik bleef in mijn eentje in Gorssel achter, met plaatsvervangende schaamte? Nee helaas, met Balkende ben ik zelfs “de plaatsvervangende schaamte al voorbij”!
(Bordewijk: Karakter, 1938. Anja Meulenbelt: De schaamte voorbij, 1976.)

Akwedo, Bensy en Boeije.

Wat Pauline Bax in de NRC schrijft over het dorp Akwedo dringt niet tot me door, ik kijk alleen nog naar Eliane’s tekening. Ondanks de dood van Bensy dringt het verhaal van de schrijver A.L.Snijders (pseudoniem voor Peter Müller) dat hij me vanmorgen zond wel tot me door, dat komt omdat ik Boeije Jansen ken. Peter Müller zendt zijn verhalen per e-mail naar een kring van bekenden, ik zend zijn zkv’s (zeer korte verhalen) altijd weer door naar Marian.
Het zkv van vanmorgen:
Vorig jaar werd er in Lochem op de markt naast boekhandel Lovink een groot en diep gat gegraven. De vooruitgang, appartementen, centraal verwarmd. Het pandje van Lovink nodigt uit tot tranen om het zijnde (lacrimae rerum), net als de eigenaar, Boeije Jansen, die veel van klassieke muziek en beschaafde conversatie houdt. Het stamt uit de negentiende eeuw, de boeken staan er niet alleen in kasten, maar liggen ook op de vloer. Op een mistige morgen voelde Boeije Jansen beweging in het huis. Hij rende naar buiten en zag dat zijn huis en handel in het gat aan het vallen waren. Hij schreeuwde om hulp en er snelden vele mensen toe. Zij vormden een ketting naar de overkant van de markt waar het postkantoor leeg stond. Ze gaven elkaar de boeken door en aan het eind van de dag stonden ze allemaal in het postkantoor. Het pandje werd gestut en in de bodem werd vloeibaar glas gepompt. Nu het glas hard is geworden kunnen de boeken terug en is alles weer zoals het was

Een ongeluk.

Vanavond om zeven uur is Bensy onder een auto gekomen, ze was op slag dood.
Om zes uur was ik nog bij Janny en heb nog met Bensy geknuffeld. De man die haar dood reed kende Janny en Bensy heel goed en woont vlakbij. Hij huilde.
Morgen zal hij haar in Janny’s tuin begraven. Janny was met Bensy op haar scootmobiel een bekende verschijning in ons dorp en Bensy een zeer geliefd hondje

De euromunten.

Met de invoering van de euromunten januari 2002 vroegen velen zich af, ook ik, hoe lang zal het duren voordat je meer buitenlandse dan Nederlandse munten in je portemonnee hebt? Laura en Anique sorteerden mijn centjes zodat ik nu met cijfers kan komen. Omdat ik zelf altijd, indien mogelijk, met de chipknip betaal stapelen de munten zich thuis op. Een of tweemaal per jaar stort ik mijn bak leeg bij de bank, hun robot telt alles en schrijft het bedrag op mijn rekening. Nu hebben dus Laura en Anique eerst geteld:
Nederlandse 41,5%, buitenlandse 58,5% en wel:
Duitse 26,94%
Franse 9,59%
Belgische 7,76%
Italiaanse 5,02%
Spaanse 4,57%
Oostenrijkse 1,85%
Portugese 1,37%
Ierse 0,91%
Luxemburgse 0,91%
Griekse 0,46%
Dat is dus van iemand die in de verzamelperiode niet in het buitenland was. Wanneer we de bovengenoemde datum bereikten weet ik natuurlijk niet, ik had wel al een poos het vermoeden dat het zover was. Gelukkig maar want onze en de Belgische zijn de lelijkste van allen. Italië heeft met een enorme voorsprong de mooiste. Het thema op hun munten is kunst, van 1 cent t/m 2 euro zijn de afbeeldingen achtereenvolgens:
Het Castel del Monte, de Mole Antonelliana, het Colosseum, De Geboorte van Venus van Botticelli, de Futurist van Boccioni, het Ruiterstandbeeld van Marcus Aurelius, de Vitruviusman van da Vinci en het portret van Dante Alighieri van Rafaël Santi.

Als de vrouw van huis is.

In Waliwis op Java bewijzen de mannen een oude, kennelijk nog niet versleten, stelling van mij: ‘de sociale structuur in onze samenleving danken we aan de vrouwen’.
Elske Schouten beschrijft de ellende die ontstaat wanneer vrouw en dochters voor een aantal jaren in het Midden-Oosten gaan werken. De achterblijvende mannen maken er een puinhoop van, van Marzan die vijf dagen nadat zijn vrouw vertrokken was met een andere vrouw trouwde tot de vaders die geen eten meer koken en hun kinderen niet meer naar school laten gaan. En dan is dit dorp nog gespaard gebleven van vrouwen en meisjes die in Saoedi- Arabië door hun baas zijn verkracht en de kinderen daarvan door oma moeten worden grootgebracht. Eliane tekende een huis dat van het Arabischgeld gebouwd werd, de vrouwen weer terug zijn en kleren kunnen kopen?