Ziekenbezoek.

Het hospitaal stroomt leeg of vol.
De grauwe zieken, paracetamol.
Het bezoek, ook grijs in Zeeman of het Leger,
klontert in de gang
volgens het protocol
van de verpleger.

Ik wil mij kleden in een rode jas,
een hanenkam en tangoschoenen.
Ik heb het vuurwerk in mijn tas,
mijn tas met bokshandschoenen.

Ik marcheer met bellen en gerinkel,
het vaandel geheven,
met slaande trom.
De dood schrikt zich rot
als ik eraan kom.

Erica, 2000.

Vanaf 1999 ging Erica honderden malen (nagerekend!) naar dit ziekenhuis voor mij, ook naar Weezenlanden in Zwolle. Altijd bleef ze onverzettelijk tot ik weer thuis was. Dit gedicht dus.