Kerst 1940

Toen in de zomer van 1940 de Duitsers Zeeland binnentrokken kregen wij inkwartiering. De koeiestal werd ingericht voor Duitse paarden en in het gereformeerde kerkje naast onze boerderij werden soldaten ondergebracht. De zolder van ons huis werd geschikt gemaakt als slaapplaats voor twee hoge officieren.
Die twee gingen ’s morgens al vroeg uit huis en kwamen ’s avonds laat weer binnen. Ik verdenk de burgemeester en de veldwachter, die tijdens de oorlog in ieder geval een beetje fout waren, van deze inkwartiering.
Als schets van de veldwachter in Borssele is het aardig over de vijfde verjaardag van “de tweeling Duvekot”, dat waren mijn broertje Piet en ik, te vertellen.
Piet en ik waren de enige tweeling in het dorp Borssele. Vijf jaar in Zeeland is een “kroonjaar” en op 9 januari 1940 stak mijn vader de vlag uit.
Ik herinner me nog goed dat Piet en ik naar de voordeur renden (niemand kwam ooit aan de voordeur) en daar de bakker met een enorme taartdoos en de veldwachter vonden.
De veldwachter kwam met het bevel de vlag weg te halen. Ik weet nog hoe geweldig trots ik op mijn vader was toen hij de veldwachter zei dat die vlag de hele dag zou blijven, bevel of niet.
De veldwachter kon een kop koffie en een stuk taart krijgen of anders onmiddellijk de “kuierlatten nemen”.
De inkwartiering van de Duitsers bij ons heeft tenminste tot in 1941 geduurd. Omstreeks kerst kwamen de officieren vragen of zij ‘s avonds op onze koffergrammofoon twee platen mochten draaien die hen waren opgestuurd. Mijn oudste broer (twintig) was fel tegen en ging die avond ook weg. Het werd een hele gebeurtenis. Toen die twee grote mannen in hun opgepoetste uniformen de stemmen van hun kinderen hoorden stroomden de tranen als een waterval. Nog nooit hadden Piet en ik mannen zien huilen en dat maakte een geweldige indruk op ons. Vader en moeder legden later uit dat Duitse officieren gewone mensen waren die van hun kinderen hielden en hen verteld hadden eigenlijk te gruwen van die hele oorlog, maar dat aan niemand konden zeggen.