Wat je niet wil.

Gisteren was het even oorlog bedacht ik vannacht. Mensen die van het ene moment op het andere plotseling dood zijn. Je had naast hen kunnen staan.
Alles in je lichaam en geest verzet zich tegen de werkelijkheid maar je kunt niets aan die werkelijkheid veranderen. In mijn herinnering was het soms ook zo in de oorlog. Kort voor de bevrijding van Zuid-Beveland eind november 1944 kwam mijn vader uit het ziekenhuis weer thuis. De volgende ochtend gaf ik de koeien op stal hooi toen ik de Spitfires hoorde. Kort voor het dorp doken ze omlaag en begonnen hun mitrailleurs. Ik hoorde een kogel in de staldeur slaan. Direct daarna rende ik naar huis om voordat ze draaiden en hun tweede (en altijd laatste) salvo zouden afvuren veilig te zijn. Mijn ouders en mijn tweelingbroer stonden bij de achterdeur te wachten. We haalden de kelder niet meer. We moesten in de gang op de grond. Mijn moeder ging op mijn broertje liggen en mijn vader op mij. Maar dit wilden we niet zag ik ook aan gezicht van broer Piet. Wat moet je in godsnaam als kind als je ouders, ter bescherming van jou, boven je doodgeschoten zijn?
Op de foto een Friese zwartbond zoals mijn vader fokte. Ik heb nog een doos met medailles!