Droge benen.

O.Eerelman. Amerikaansche harddraver.

Prachtige droge benen heeft dit paard. Eerelman heeft daar duidelijk zijn best op gedaan. Zelf was ik in Zwolle voor mijn halfjaarlijkse controle. Eerst de technicus voor het uitlezen van mijn ICD en het testen van mijn pacemaker. Daarna cardioloog Elvan, een bijzonder aardige man (wat is dat toch dat ik altijd alleen aardige mensen tegenkom in die medische wereld?).
Elvan wees me op ook mijn "mooie"droge benen en vroeg zich af ik niet te droog was (uitdrogen dus). Hij schrapte gelijk een van de drie plaspillen en dat doet me plezier want dan heb ik niet altijd meer zo'n hevige dorst. Voor hij verdere maatregelen ging nemen vroeg ik hem geen slapende honden wakker te maken, want ik heb nou eenmaal altijd boezem fibrillaties en een nogal lage bloeddruk (vandaag 80 over 50) maar het gaat toch heel goed met me. Hij keek me eens onderuit aan, knipoogde en "deal"! Wegwezen en over een halfjaar terugkomen! Mijn nieuwe computer met de biventriculaire aansturing is geweldig en die heb ik aan Elvan te danken.

Gekke Koeienziekte.

In Gorssel en omstreken heerst de gekke koeienziekte. Niet bij de koeien, maar bij de mensen. Deze koe staat voor de basisschool. Naast de gemeentelijke welpomp ligt een koe, je kunt daar op zitten. Voor vele winkels staat of ligt een koe of een kalf. Bij de VVV schijn je de "koe-route" te kunnen halen, voor een gezellig dagje fietsen. Het spijt me, ik vind deze kunststofkoeien maar niks. Een mooie koe moet voor mij in ieder geval horens hebben. Ik zou de koe-route moeten fietsen om te weten of er ook een stier te vinden is, maar dat gaat me te ver. Het is net zoiets als Katja Schuurman in Zomergasten. Conny doet maar, maar van mij mag zij niet verwachten dat ik Katja kan uitzitten.

Herfst

De weermannen en vrouwen mogen dan nu via de TV en radio de zomer aankondigen, wij weten wel beter. Gisteren ontdekte Erica deze Vliegenzwam of Aminata muscaria in onze tuin. Een diameter van 19 cm en kennelijk lekker, wie zit daar 's nachts van te knabbelen?
In "Herfst"en "Paddenstoelen"verteld Jac.P.Thijsse uitgebreid over de vliegenzwam. In beide boeken een mooie illustratie van Voerman jr. natuurlijk. Nee als de paddenstoelen komen wordt het herfst. Je kunt dat ook zien bij ons groente winkeltje in het dorp, gisteren waren de Hanekammen (Cantharellus cibarius) al de helft in prijs gedaald. Thijsse wijst erop dat we de Hanekam of Dooierzwam niet moeten verwisselen met de valse dooierzwam want die is minder lekker.

Hanekam, Voerman jr.

Vriendschap

Terwijl Erica bloemen kocht voor Wendelmoet Langerak, had ik een gesprek met de papegaai.We kennen elkaar al jaren en het was hoog tijd om weer eens bij te praten.
Wendelmoet is de dochter van onze vrienden van De Kiefskamp in Vorden. Ze is beeldend kunstenaar en tot en met 11 september is er werk van haar op De Kiefskamp te zien.

Erica op De Kiefskamp.

Naar het Museum, les 3.

Zoals de gelovige door zijn neuronen geregeld naar de kerk, moskee, synagoge of ander spiritueel centrum gedreven wordt, zo zijn Erica en ik altijd in musea terecht gekomen.Volgt de gelovige de signalen van zijn genen niet, dan wacht hem/haar de hel, daar hoeven we ons geen illusie's over te maken. Alleen de katholieke man kan ontkomen, hij kan 's zondags als zijn vrouw de kerk ingaat tegenover die kerk in het café zijn vrienden opzoeken. Deze grillige speling van de natuur kan de wetenschap tot nu toe niet verklaren.
Erica en ik hadden geen keus, tegenover het museum vonden wij geen katholiek café. Wij hebben het museum dan ook altijd als een café bezocht! In Frankrijk is dat geen probleem, daar is de toegang op zondag gratis en het museumrestaurant is van een kwaliteit die alleen ook in België mogelijk is.
Het Stedelijk Museum Amsterdam is (was!) een museum dat Erica en ik altijd bezochten wanneer we naar Amsterdam gingen. Eerst koffie en appeltaart in het Stedelijk en dan met de kinderen naar een Tinquely, zo'n fantastische machine had altijd een knop die alles in beweging zette, prachtig. Daarna in ieder geval naar de Beanery van Kienholz en dan nog even de trap op naar "Who's afraid of red, yellow and blue" en als het tentoongesteld was ook "Cathedra". Beide schilderijen van Barnett Newman, in het bezit van het Stedelijk, behoorden tot de mooiste kunstwerken die ik kende.
Geschiedenis is de laatste jaren weer helemaal "in". Voor mezelf hanteer ik voor het Stedelijk de indeling: 1.het tijdperk voor Goldreyer en 2. het tijdperk na Goldreyer. Je zou de naam van de Amerikaanse "restaurateur"( beter = misdadiger) ook kunnen vervangen door de naam Wim Beeren (directeur van 1985 tot '92). Ons "leven met het Stedelijk" is door Goldreyer/Beeren grondig veranderd. Ik plaats twee plaatjes uit tijdperk 2. Het in eigenbeheer mooi gerestaureerde Cathedra en een fraaie machine van de Zwitserse kunstenaar Tinquely.

Tinquely, Brunnen (Basel).

De boekentrap.

Toen ik laatst oud collega Jan Kappers vertelde dat wij niet meer bij onze boeken konden, zei hij "ik kom wel een keer langs". Hij kwam langs met een duimstok, bekeek de toestand en wist genoeg. Een poosje daarna bracht hij deze prachtige boekentrap. Jan is een "vierkante"man, wat dat is leerden wij in 1971. Wij kwamen in Gorssel wonen en Jan woonde daar al. Ook toen kwam hij even langs, in de tuin ontbrak nog een vijver vond hij. Niet zo'n plastic ding waar de kinderen doorheen prikken, maar een met een rand waar ze op konden zitten en dan een meter diep zodat de vissen de winter kunnen overleven. "Ben je zaterdag thuis?" Ja dat was ik, en die zaterdagavond hadden wij deze betonnen vijver, waar we nog dagelijks plezier aan beleven.
Het geel van de trap is "giallo di napoli" wat Michiel ons aanraadde voor de tafels beneden. De kleur van de tafels zie je nu dus boven terug in de boekentrap. De railing heb ik gemaakt van 22 mm stalen verwarmingsbuis (Gamma). De stalen haken waarmee de trap aan de railing hangt zijn gemaakt door Van Berkel in Harfsen.
De drie klokjes op de foto geven, van links naar rechts, de tijd in Toronto(Michiel), Gorssel en Alice Springs(Thijlbert) aan. De boekenkast bestaat ook bij ons uit verticale en horizontale planken, alleen het dak staat onder 45 graden. Als je ziet wat de camera, vanuit de lens, op een paar meter afstand er van moet maken, begrijpen we weer de problemen van de kunstenaars van vroeger met het perspectief.

Michiel en Thijlbert in 1971.

Een lawaaischopper.

Vannacht werd het etensbakje van onze "buitenkat" grondig geïnspecteerd. Nou wil ik best wakker gemaakt worden door zo'n kleine Erinaceus europaeus, maar dan mag ik toch wel een fotootje? Nou eigenlijk niet, als een Mini-Citroën DS kwam hij omhoog en ging er vandoor. Aan de hand van de stenen ter plekke meet ie ongeveer 14 cm, een jonkie dus.
Als de buren mij een proces willen aandoen wegens nachtelijke overlast, heb ik toch maar mooi een daderprofiel, hoewel hij zelf niet voor de rechter hoeft. De laatste dierenprocessen waren in de zestiende eeuw. Varkens werden in die tijd het meest berecht, omdat ze in verband zouden staan met de duivel. Vooral zwarte varkens stonden hierdoor vaak terecht in curieuze dierenprocessen.

Onze buitenkat.

Naar het museum. Les 2.

Museum Hombroich.
Bij uitgeverij Keesing verscheen in 1938 het boekje "Hoe men NIET moet schaken"van S.Landau, met een voorwoord van Euwe. Ideale lectuur voor de wachtkamer en de trein, binnenzakformaat en het leest als een roman. Landau is ongewenst toehoorder van de piano-oefeningen van het zoontje van zijn bovenbuurman. Het probleem is dat het bij het buurjongetje ontbreekt aan het noodzakelijke inzicht zijn fouten te verbeteren. Landau (ex- kampioen van Nederland) wijst ons schakers op onze steeds weer terugkomende fouten. Zo maken ook sommige museumbezoekers steeds weer dezelfde fouten. Daarom vandaag les 2.
Het absolute ultieme FOUTE museumbezoek zagen Erica en ik in 1991 of '92 onder onze ogen gebeuren, zonder dat we konden ingrijpen. Lieve, intelligente Amerikaanse vrienden logeerden bij ons. Iedere dag hadden wij zeer aantrekkelijke programma's, van Museum Hombroich bij Neuss tot het Groninger Museum en van Schokland tot Giethoorn.
Toch ontbrak er nog iets leek het hun: De Nachtwacht. Daar konden wij in voorzien, wij prezen hun keuze van de grote Rembrandt, maar ik moest hen toch wijzen op mogelijke tegenslag: Amsterdam, augustus, Rijksmuseum en dan de Nachtwacht je hebt dan de hele wereld in je nek. Toen ik ook nog probeerde te vertellen dat Erica en ik vonden dat Rembrandt schilderijen had gemaakt die wij veel mooier vonden dan de nachtwacht en dat er dus wel alternatieven waren, begrepen zij hoe laat het was. Hier zaten twee lieve Hollandse vrienden, maar van kunst begrepen die echt niets. Mooier dan de Nachtwacht, zo bont had nog niemand het ooit gemaakt. Het werd Amsterdam, in de rij, foto's en nog eens foto's met alles er op en er aan. Met een enorme energie draaide het foto-circus met ook fotografen uit het publiek natuurlijk. Met de grootste moeite moest ik me bedwingen om te vragen of zij het schilderij nou ook hadden gezien, maar aan de blik van Erica wist ik dat ik dan een klap zou krijgen dus dorst ik dat niet. Met volgeschoten films keerden zij 's avonds zeer tevreden huiswaarts. De American way of live. ZO MOET HET DUS NIET. Wordt vervolgd. In les drie hoe het wel moet.

Rembrandt: Bathseba.

Naar het museum: Les 1

Constantin Guys: Une Femme dans une Victoria.

Gisteren, op de kunstpagina van het NRC handelsblad, een recensie van de tentoonstelling: Memling en het portret, in Brugge. De illustratie bij dat artikel: 'Portret van een jonge vrouw' is een van Memlings bekendste schilderijen en verbijsterend mooi. Een jaar of tien geleden was er in Brugge ook een tentoonstelling over Memling. Helaas, ook toen: te vol, te druk, niet te doen.
Een museum komt op het idee een beroemd kunstenaar eens duidelijk aan de burger te tonen, maakt flink reclame en het museum loopt vol met mensen die zichzelf weer aan het volk willen tonen, de kunstwerken worden onbereikbaar in de massa.
Mijn advies: ga nooit naar zulke tentoonstellingen. Ga wel veel naar musea, u kunt dan de beroemdste schilderijen van zeer dichtbij bewonderen en ook nog in alle rust. Voor de tentoonstellingen die werk tonen wat hier anders nooit komt, moet u een list verzinnen. U vraagt, na de vloedgolf van de eerste weken, aan een zaalwacht wat de stilste ochtend van de week is. Zorg dat u direct om 10 uur (meestal gaat het dan open) naar binnen kunt. Nog iets: ga niet lezen wat er op al die borden staat. U komt voor de kunst, voor die prachtige schilderijen. Geloof me nou, denk nu even na: u gaat naar die tentoonstelling om te ontdekken wat ù van die kunst vindt! U gaat niet naar die tentoonstelling om op borden te gaan lezen wat anderen ervan vinden. Ga alleen kijken, kijken en nog eens kijken! Niet lezen dus, koop na afloop, als u het echt mooi vond, de catalogus en ga dan thuis eventueel nog maar even lezen!
De eerste tentoonstelling die ik "in m'n eentje" bezocht was in Vlissingen, ongeveer 55 jaar geleden. Wat een tijd, een prachtige tentoonstelling van Constantin Guys, midden op de dag en drie bezoekers! Dus toch een tentoonstelling en ga toch maar lezen: de roman "Au Pair" van Willem Frederik Hermans, waarin alles over Guys!

Bevolking

Gister las ik in de krant dat de bevolking in ons land afneemt. In de vijver bij de verdrietboom, waar ik over schreef, lijkt me dat niet het geval. Ma eend ging vanmorgen bij de overbuurvrouw ( bij buurvrouwen is altijd wel wat te halen) haar kroost tonen. Tijdens het oversteken moest ik even helpen, ma raakte de tel kwijt en ik ook.

Ameland.

De vader van Kitty, waarover ik 3 augustus vertelde, was de hengst Apollo. Apollo heeft in de jaren zeventig als dekhengst een poos op Ameland gestaan. Erica kocht Kitty in 1977 als rijpaard voor Michiel, die de liefde voor paarden en paardrijden heeft behouden. De boeren op Ameland hadden voor hun legendarische reddingsboot een paard nodig dat een combinatie van kracht, durf en niet opgeven bezat. Tegelijkertijd moest het dier onder zeer hectische omstandigheden (storm, midden in de nacht, bedenk het zelf maar) bereid zijn te werken en rustig blijven.
Het Gelders bloed van Apollo zorgde voor een paard dat doorgaat tot de laatste snik. Het Groningsbloed van deze hengst zorgde voor de rust en kracht. Michiel en ik kennen deze eigenschappen zeer goed van Kitty. De halfzusters van Kitty deden het op Ameland dan ook zeer goed. In 1979 is bij het uitrukken van de boot een afschuwelijk ongeluk gebeurd. Als de boot eenmaal drijft wordt de haak waarmee de paarden aan het onderstel vastzitten los gekoppeld. Het zware ijzeren onderstel blijft liggen en de paarden zwemmen naar het strand terug. De pal van die haak schoot deze keer niet los en alle acht paarden werden door het onderstel de diepte in gesleurd en verdronken. Voor de bevolking van Ameland een afschuwelijk trauma. Er is voor die acht paarden een monument op het eiland waar nog altijd bloemen worden gelegd. In 1988 werd de paardenreddingsboot afgeschaft. Er is toen een vereniging opgericht die de paardenreddingsboot in ere houdt als historisch evenement en meerdere keren per maand een demonstratie geeft met 8 of 10 paarden.

In de kas, buiten regent het.

De mooiste tros mag alleen poseren.

Zondagmorgen in de kas.

Net Nieuw!

Zutphen maakt energie. Drie weken geleden stond er nog niets. Een week later was de linker molen al in bedrijf. Deze foto is gisteren genomen, beide molens draaien. Mijn digitale camera is te snel, of de molens draaien te langzaam, of ik weet te weinig van de camera om op de foto het draaien te laten zien. U kijkt van de westkant van de IJssel naar het industrieterrein van Zutphen. Tussen de molens, verderop, de schoorsteen van de verbrandinsgsoven van de afvalverwerking. De bouwkraan staat er nog, zou er nog een derde komen?

De Paarden.

De naam van mijn blog wordt een beetje op de proef gesteld. Wat moeten jullie met die naam als er wekenlang geen paard te bekennen valt. Ik trek dat nu weer een beetje recht, met uw welnemen! Overal in onze omgeving zie je merries met hun veulen in deze tijd. De foto zal meer dan 15 jaar oud zijn. De jonge merrie rechts heeft zojuist haar eerste veulen geworpen met hulp van Erica en mij. Ons probleem was dat de moeder er niet goed raad mee wist, ook toen ik het veulen uit het vlies had bevrijd en de merrie er letterlijk met haar neus op drukte begreep ze nog niet wat er van haar verwacht werd. Totdat achter uit de wei ons paard kwam galopperen, snuivend boog zij zich over het nog op de grond liggende veulen en begon het schoon te likken. Zij had al meerdere veulens gehad en met grote drang begon ze, als tante Kitty, aan het bakeren. Zo kwam alles nog goed en het veulen komt hier duidelijk niets tekort

De Verdrietboom.

In 1968 begonnen Erica en ik rondom Deventer te zoeken naar een plek om een huis te bouwen. Toen we op een zondagmiddag, voor het eerst, Gorssel binnenreden werd ik gelijk bekeurd. Meer dan 50 km/uur, nooit meer heb ik in de volgende 37 jaar op die plek politie aangetroffen. Die Joppelaan is hartstikke donker en je bent al blij als je ziet wat er op de weg rijdt en tussen die beuken had ik geen 50 km bord gezien, maar ik vond het wel een mooie laan. Gorssel werd een topkandidaat toen we midden in het dorp een wei met koeien en een treurwilg ontdekten. In 1970 begonnen we op een andere wei (aan de Douglaslaan, de Thuyalaan bestond nog niet) te bouwen. De koeien liepen om de bouwplaats heen!
Toen ik begin jaren negentig met Piffin naar het dorp fietste stopte ik bij de koetjes en de treurwilg. De katjes van de treurwilg, de zaadbolletjes van de paardebloem, maar ook het wezen van de koe, alles kreeg aandacht. De keer daarop riep Piffin bij het naderen van de dorpswei, "Kijk Opa, de Verdrietboom!".

De Hoge Veluwe

Dit mooie nationale park hebben we te danken aan het echtpaar Kröller-Müller. Een favoriete fietstocht van Erica en mij, die we vandaag ook weer reden, begint op de parkeerplaats van het Bezoekerscentrum richting Hoenderloo via het Deelense veld naar het zuiden, lunch op het terras van Restaurant Rijzenburg en dan over het Oud Reemster veld langs het Bosje van Staf weer terug naar de auto. Een tocht van ongeveer 30 kilometer. De foto's zijn genomen bij de IJzeren man. Wat somber weer, maar het bleef droog en we hadden een heerlijke tocht. Over het hoe van het park, pluk ik van Internet:
Op 26 april 1935 werd de stichting Het Nationale Park de Hoge Veluwe opgericht. Op 15 april 1937 werd de overeenkomst getekend door de Kröller-Müller Stichting en de Staat der Nederlanden, waarbij het bezit werd overgedragen en Helene Kröller benoemd werd tot directrice.

Bij de IJzeren man